Ik kan mijn kindertijd met een gerust hart omschrijven als een zeer warme periode. Met ontzettend liefdevolle ouders en een irritant, maar toch ook leuk broertje kenden we een fijne tijd thuis. Daar kwam verandering in toen mijn moeder plots kwam te overlijden. Een traumatische gebeurtenis waar ik toen nog niet om kon rouwen. Er moest immers eerst voor mijn vader en broertje gezorgd worden. Pas vele jaren later besefte ik dat ik op de plek van mijn eigen moeder ben gaan staan. Ik droeg de verantwoordelijkheid van haar en die van mijn vader zeer lange tijd en vergat om voor mezelf te zorgen. Om op mijn eigen plek te staan en in het leven te kiezen voor mezelf. Ieder kind kent een groot gevoel van loyaliteit naar diens ouders én het grotere systeem waar je deel van uitmaakt. In mijn geval ben ik met mijn zijn vaak nog bij mijn moeder en laat ik gedrag zien om daarmee loyaal aan haar te zijn. Tegelijkertijd houdt dit me ook tegen en ervaar ik daar iedere dag de bijbehorende uitdagingen. Ja, ook ik loop regelmatig vast in oude patronen, voel me soms vermoeid en leeg en kan moeilijk voor een richting kiezen. In mijn familie ken ik weinig tot geen andere mannen die graag willen dealen met onderdrukte gevoelens. Dat maakt het niet makkelijk voor mij om om hulp te vragen bij andere mannen; dat heb ik immers nooit geleerd. Altijd zocht ik het bij vrouwen, waar ik me fijn voel en die me gevoelsmatig een stuk beter begrijpen. Toch blijven het vrouwen en weten ze niet hoe het is om man te zijn. Het zijn van man in deze wereld kent zijn nodige uitdagingen. 

Dat ik als systemisch coach mijn bijdrage wil leveren aan mannen die het niet lukt om volledig zichzelf te zijn, kent zo zijn redenen. Als man ken ook ik iedere dag de uitdagingen om écht het leven te leven dat ik graag wens. Het voelen van de druk en verantwoordelijkheid die niet bij mij hoort. Het willen pleasen en het te veel dragen. Ook ik loop regelmatig vast in oude patronen, voel me vermoeid en leeg en kan moeilijk voor een richting kiezen. 

Mijn hele leven heb ik een onwijze loyaliteit gevoeld richting mijn ouders, en vooral naar mijn moeder. Als huismoeder lette ze iedere dag op mij en mijn broertje. Helaas heeft ze ons veel te vroeg verlaten. Haar overlijden heeft er instinctief voor gezorgd dat ik haar plek ben gaan innemen. Ik vond het belangrijker om voor mijn vader en broertje te zorgen dan voor mezelf. Vele jaren later heb ik pas écht kunnen rouwen om dit verlies en lukt het me steeds meer op mijn eigen plek te staan. Ik ben de emotionele man in de familie en dat is niet makkelijk.